کو رنگ ، چه بو؟ جلوهٔ یارست ببینید

گل نیست همان لاله عذارست ببینید

زبن برگ گلی چند که آیینهٔ رنگند

آن دست که بیرون نگارست ببینید

آفاق به عرض اثر خویش اسیرست

صیاد همین گرد شکارست ببینید

بر صفحهٔ آتش زدهٔ عمر منازبد

فرصت چقدر سبحه شمارست ببینید

این دشت که جولانگه صد رنگ تمناست

ای آبله پایان همه خارست ببینید

خونگرمی عشق آینه پرداز بهارست

کو غنچه چه گل بوس و کنارست ببینید

یک سجده نپیمود طلب بی عرق شرم

پیشانی ما آبله دارست ببینید

آن رنگ کز اندیشه برون است خیالش

دیگر نتوان دید بهارست ببینید

عمری ست تماشاکدهٔ شوخی نازیم

آیینهٔ ما با که دچارست ببینید

بیدل ز نفس آینه ام یأس خروش است

کای دیده وران این چه غبارست ببینید